ای مرغ سحر حسرت بستان که داری

این ناله به اندازه حرمان که داری

ای خشک لب بادیه ای سوزجگرتاب

درآرزوی چشمه حیوان که داری

ای پای طلب ای همه خون بسته جراحت

از زخم مغیلان بیابان که داری

پزمرده شد ای زرد گیا برگ امیدت

امید نم ازچشمه حیوان که داری

ما خود همه دانیم که از تیر که نالیم

این ناله تو از تیزی مزگان که داری.

((وحشی بافقی))

ظهور ش صلوات